เมื่อข้าพเจ้าได้มาทำบุญที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนียแล้ว อานุภาพแห่งบุญ ได้บังเกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้าดังนี้
๑ ช่วยชีวิตข้าพเจ้าไว้ อย่างน้อย๒ครั้ง
๑.๑ มีอยู่วันหนึ่ง ระหว่างทำงานขับรถส่งเอกสาร ที่จะส่งให้แก่บริษัทประกันภัยแห่งหนึ่ง เวลาประมาณ5.00a.m. ซึ่งข้าพเจ้าทำการส่งเอกสารให้แก่บริษัทแห่งนี้ เป็นประจำมาหลายปีแล้ว ทุกครั้งจะต้องกดระหัสก่อน จึงจะเปิดประตูทางเข้าได้ ซึ่งข้าพเจ้าจำได้อย่างแม่นยำอยู่แล้ว เพราะทำทุกวัน แต่ในวันนี้กลับแปลก เพราะจำระหัสไม่ได้ ข้าพเจ้านึกอยู่นานประมาณ10 นาที จึงมีพนักงานทำความสะอาดบริษัท มาเปิดประตูให้ เมื่อส่งเอกสารเสร็จได้ขับรถกลับทางเดิม เพื่อขึ้นfreewayและนำเอกสารไปส่งให้แก่ธนาคารต่อไป เมื่อมาขึ้นfreewayแล้ว ข้าพเจ้าใจหาย ขนลุก เพราะเห็นภาพรถชนกันจนพังไปแล้วหลายคันบน “freeway” เนื่องจากเป็นเส้นทางที่ข้าพเจ้าได้ข้บผ่านเป็นประจำทุกวัน ข้าพเจ้าจึงมีความรู้สึกและเข้าใจ ในขณะนั้นทันทีเลยว่า“บุญ”ได้บันดาลให้ข้าพเจ้าลืมระหัสที่จะเปิดประตู เพื่อเข้าส่งเอกสารในบริษัทประกันภัย ทั้งนี้พิจารณาจาก การลืมระหัสที่เป็นไปไม่ได้ เพราะทำอยู่ทุกวันและหลายปีแล้ว ระยะเวลากับสถานที่เกิดอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น(ขณะนั้นตำรวจยังไม่มา) ช่างพอเหมาะพอสมกันจริงๆ หากข้าพเจ้าไม่ลืมระหัสแล้วข้าพเจ้าคงตายหรือบาดเจ็บสาหัส เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นดังกล่าว อย่างแน่นอน
๑.๒ มีอยู่คืนหนึ่ง เวลาประมาณ1.00am ในขณะที่ข้าพเจ้าขับรถเพื่อส่งเอกสารอยู่บน “freeway” นั้น ข้าพเจ้าได้ “หลับใน”โดยไม่รู้ตัว และขับไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคล้ายจะมีอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ข้าพเจ้าลืมตาขื้น ซึ่งขณะนั้นขับด้วยอัตราความเร็วมากๆ เกือบจะชนรถที่ขับอยู่ข้างหน้า ข้าพเจ้าจึงเบรคเพื่อหักหลบ ปรากฏว่ารถหมุนติ้ว จนไม่สามารถบังคับอะไรรถได้เลย ในเวลาเดียวกันมีรถ “truck”ขนาดใหญ่ตามหลังมา(ข้าพเจ้ามาทราบภายหลัง)โดยไม่ทราบว่าวิ่งอยู่บนทางวิ่งเดียวกันกับข้าพเจ้าหรือไม่ ขณะที่รถของข้าพเจ้าหมุนติ้วนั้น ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าไม่ตายก็บาดเจ็บสาหัส จึงนึกถึงหลักวิชชา เป็นภาษาบาลีที่ว่า “จิตเต อสงฺกิลิฏฺเฐ สุคติ ปาฏิกงฺขา” แปลเป็นภาษาไทยได้ว่า เมื่อจิตผ่องใสไม่เศร้าหมอง สุคติเป็นที่ไป ข้าพเจ้าจืงหลับตา รวมใจไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่๗ แล้วภาวนาสัมมาอรหังๆๆ จนกระรถถูกกระแทกอย่างแรง เมื่อรถหยุด ข้าพเจ้าจึงลืมตาขื้น ปรากฏว่ารถของข้าพเจ้าพังยับเยิน(TOTAL LOSS) แต่ร่างกายข้าพเจ้ากลับเป็นปกติ100%ไม่เป็นอะไรเลย ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่มีรอยแผลใดๆทั้งสิ้น คนขับรถ “truck”ได้เดินแต่ไกลมาหาแล้วถามข้าพเจ้าว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ข้าพเจ้าตอบว่าสบายดี พร้อมกล่าวคำขอโทษ แล้วเดินไปดูสภาพรถ “truck” ปรากฏว่ารถข้าพเจ้ากระแทกกับล้อรถ “truck”เห็นเป็นรอยกระแทกที่ยางอย่างชัดเจน
“บุญ”ช่วยรักษาชีวิตข้าเจ้าไว้ ด้วยการกระแทกกับยางด้านข้าง ไม่ใช่ส่วนที่เป็นโลหะหรือด้านหน้า รถไม่หมุนไปใต้ท้องรถ “truck” ไม่กระแทกกับรถที่มีขนาดเดียวกัน ซึ่งตัวถังกับตัวถังกระแทกกัน หากเป็นการกระแทกในกรณีอื่นๆไม่กระแทกกับล้อรถ “truck”ที่ใหญ่และเป็นยางแล้ว หากข้าพเจ้าไม่ตายก็คงบาดเจ็บสาหัสหรือพิการไปแล้ว นับได้ว่า “บุญ”ได้ช่วยปกป้อง คุ้มครองและรักษาข้าพเจ้าและครอบครัวจริงๆ
หากข้าพเจ้าเป็นอะไรลงไป ใครจะเป็นผู้หารายได้ มาเป็นค่าใช้จ่ายในบัาน เนึ่องจากลูกข้าพเจ้าทั้ง๒คน ยังอยู่ในวัยที่กำลังเจริญเติบโตและอยู่ในวัยเรียน แม่บ้านต้องคอย กำกับ ดูแล จัดการ ในเรื่องอาหาร การเรียน ที่พักอาศัย นิสสัยที่ดี เป็นต้น อย่างเอาใจใส่และใกล้ชิดกับบุตรทั้ง๒คน ข้าพเจ้าจึงต้องทำงาน หารายได้เข้าบ้าน ในขณะนั้น แต่เพียงผู้เดียว หากไม่ได้อานุภาพแห่ง “บุญ”มาช่วยปกป้อง คุ้มครอง และ รักษาแล้วไซร้ ข้าพเจ้าและครอบครัวคงไม่มีความสุข ความเจริญ ดั่งเช่นทุกวันนี้
๒ ช่วยให้การทำมาหาเลี้ยงชีพ เป็นไปด้วยความสะดวก เรียบร้อย ราบรื่น ช่วยแก้ไขปัญหาและอุปสรรค ที่เกิดขึ้นในระหว่างการทำงานได้อย่างดียิ่ง
๒.๑ ในวันนั้นเป็นวันหยุดราชการของอเมริกา ไม่มีใครทำงาน แต่ข้าพเจ้าเห็นว่า ทำให้มีรายได้เข้าสู่ครอบครัวมากขึ้น จึงอาสาบริษัททำงานในวันหยุดนั้น เวลาประมาณ10.00a.m. ข้าพเจ้าได้ไปส่งเอกสาร ณ สำนักงานแห่งหนึ่ง มีที่จอดรถกว้างขวางมาก เมึ่อข้าพเจ้ามาถึง ยังไม่มีใครมาจอดรถเลย เมื่อข้าพเจ้าจอดรถแล้ว เดินขึ้นไปส่งเอกสาร เมื่อเดินกลับลงมาขึ้นรถ ปรากฏว่า “start”รถไม่ติด ขณะนั้นยังไม่มีมือถือ เบอร์ช่างซ่อมก็ไม่มี เป็นวันหยุดจะติดต่อกับใคร และแล้วเรื่องที่เหลือเชี่อก็เกิดขึ้น กล่าวคือเมื่อข้าพเจ้า “start”รถไม่ติด กำลังมืดแปดด้านอยู่นั้น ไม่เกิน๕นาที มีคนอเมริกันผิวขาว ได้ขับรถมาจอด โดยจอดติดกับรถที่ข้าเจ้าจอดอยู่ เมื่อท่านผู้นั้นลงมาจากรถแล้ว คงเห็นข้าพเจ้ากำลังเครียดอยู่ จึงถามข้าพเจ้าว่าเป็นอะไรหรือ ข้าพเจ้าก็บอกว่ารถ “start”ไม่ติด กลับบ้านไม่ได้ ท่านผู้นั้นจึงช่วยดูเครื่องและช่วยช่อมให้
เมื่อรถ “start”ติดแล้ว ข้าพเจ้าได้กล่าวขอบคุณ ท่านผู้นั้นได้กล่าวกำชับอีกด้วยว่า ระหว่างเดินทางกลับบ้านอย่าดับเครื่อง ที่ว่า “เหลือเชื่อ” ก็เพราะว่า
๒.๑.๑ วันนั้นเป็นวันหยุด มีท่านผู้นั้นกับข้าพเจ้าเท่านั้นที่มา ในเวลาที่พอเหมาะ พอสม พอดี
๒.๑.๒ ที่จอดรถกว้างขวาง มีที่ว่างมาก สามารถจอดได้หลายร้อยคัน ท่านผู้นั้นกลับมาจอดรถติดกับรถของข้าพเจ้า
๒.๑.๓ ท่านผู้นั้นมีความรู้ทางช่างเครื่องรถยนตร์ และมีเครื่องมือซ่อม จึงช่วยเหลือข้าพเจ้าได้
๒.๑.๔ ท่านผู้นั้นมีจิตเมตตาและกรุณา จึงได้ช่วยเหลือโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น หากเรืยกค่าซ่อม คงแพง และข้าพเจ้าพกเงินติดตัวมาไม่มาก การซ่อมเครื่องให้รถติด จะเป็นไปได้ยากมาก
๒.๒ ในการประกอบอาชีพขับรถส่งเอกสารนั้น ปกติข้าพเจ้าจะเลือกขับในเวลากลางคืน เพราะรถไม่ติด ไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษมาก แต่มีปัญหาบางประการคือ
๒.๒.๑ เมื่อมีคำว่า “detour”บน “freeway” ข้าพเจัาจำเป็นต้องขับรถ ไปตามเส้นทางที่ทางการกำหนดขึ้น ซึ่งในช่วงเวลานั้นย้งไม่มี “GPS” ข้าพเจ้ามักจะหลงทางเมื่อขับรถออกจาก “freeway”
ขับในถนนพื้นที่ด้านล่าง ซึ่งบางพื้นที่จะต้องข้บตามที่ทางการกำหนดเช่นกัน ทำให้หลงทางและไม่สามารถไปส่งเอกสาร ตามสถานที่กำหนดได้ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงแวะปั๊มนำ้มัน เพื่อถามเส้นทางจากผู้เติมนำ้มัน ปรากฏว่าแทบทุกคนบอกว่า “follow me” ทำให้ข้าพเจ้าไปส่งเอกสารได้ทันเวลา ตามสถานที่กำหนด นี่คืออานุภาพแห่งบุญ
๒.๒.๒ เมื่อมีคำว่า “lane close” บนทางออก “freeway” เนื่องจากจากข้าพเริ่มทำงานใหม่ได้ไม่นาน และเป็นครั้งแรกที่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ดังนั้นหากข้าพเจ้าไม่ขับรถออกตรงเส้นทางนี้ ข้าพเจ้าเจ้าคงไปส่งเอกสารตามสถานที่ ที่กำหนดไม่ได้ หากผิดพลาดอาจตกงาน ยอมเสียค่าปรับ แล้วสอบถามเส้นทางจากเจ้าหน้าที่ตำรวจดีกว่า เมื่อข้าพเจ้าขับรถเข้าไปในทางออก ที่ทางการกำหนดห้าม ผลปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ขับรถ เปิดสัญญาณไฟแดงกระพริบเสียงดัง ไล่ตามหลังรถข้าพเจ้ามา ข้าพเจ้าจึงรีบขับรถชิดขวาแล้วจอดรอ เมื่อตำรวจลงจากรถ เดินลงมาหาข้าพเจ้าด้วยสืหน้าที่โกรธมาก พร้อมกับถามว่า “ไม่เห็นป้ายที่เขียนปิดทางออกหรือ?”ข้าพเจ้าตอบว่า “เห็น เนื่องจากข้าพเจ้าทำงานส่งเอกสาร และมาที่นี่ไม่นาน หากไม่ออกทางออกนี้แล้วข้าพเจ้าจะหลงทาง ไม่สามารถส่งเอกสารได้” เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงมีสีหน้าดีขึ้น พร้อมกับพูดว่า “รู้ไหมค่าปรับ 340 $ ครั้งนี้ทำผิดครั้งแรก จึงตักเตือนก่อน คราวต่อไปห้ามทำผิดอีก” ปกติเมื่อมีการกระทำผิดกฎหมาย ตำรวจมักจะขอดูใบขับขี่ ทะเบียนรถ และเอกสารใบประกันภัยรถ แล้วก็เขียนตั๋วให้ ผิดถูก ไปว่ากันที่ศาลตามวัน เวลา ที่กำหนดไว้ในตั๋วนั้น ซึ่งจะเสียเวลามาก บริษัทประกันภัย ก็จะขึ้นค่าเบี้ยประกันเพิ่มขึ้น ครั้งนี้ นอกจากตำรวจจะไม่ออกตั๋ว เพื่อไปเสียค่าปรับที่ศาลแล้ว ยังอธิบายถึงเส้นทางที่จะไปส่งเอกสารยังสถานที่กำหนด อีกด้วย นี่คืออนุภาพแห่งบุญ
๒.๓ ปัญหาถูกตำรวจเรียกหยุด เมื่อทำผิดกฎหมาย
ก่อนที่ท่านจะอ่านเรื่องอานุภาพแห่งบุญต่อไปนั้น โปรดทำความเข้าใจก่อนว่า ข้าพเจ้าไม่เคยคิดจะทำผิดกฎหมายเลย และในการทำความผิดกฎหมายนั้น ก็ไม่ใช่เป็นการทำผิดกฎแห่งกรรม
๒.๓.๑ ก่อนเข้ามาทำบุญ ที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าได้ทำผิดกฎหมายโดยประมาท กล่าวคือเมื่อข้าพเจ้าขับรถเข้ามาเติมนำ้มัน ที่ปั๊มนำ้มนแห่งหนึ่ง เมื่อเติมนำ้มันเสร็จแล้ว ข้าพเจ้าจะไปส่งเอกสาร ที่บริษัทประกันภัยแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับปั๊มนำ้มัน เพาะเห็นว่าสถานที่ ที่จะไปส่งเอกสารนั้น อยู่ใกล้มาก จึงไม่ได้คาดเข็มขัด เมื่อถึงบริษัทแล้ว ปรากฏว่ามีรถตำรวจตามมาและจอดตรงท้ายรถที่ข้าพเจ้าจอดอยู่ แล้วเดินมาหาข้าพเจ้าพร้อมขอตรวจดู ใบขับขี่ ทะเบียนรถ และหนังสือประกันภัยรถ ซึ่งข้าพเจ้ามีครบถ้วน ต่อมาภายหลังตำรวจได้จ่ายตั๋วค่าปรับ170$ ในข้อหาไม่คาดเข็มขัด โดยไม่ฟังคำชี้แจงใดๆทั้งสิ้น
๒.๓.๒ เมี่อข้าพเจ้าได้เข้ามาร่วมสร้างบุญสร้างบารมี ที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนียแล้ว แม้กระทำผิดกฎหมายแต่ไม่ผิดกฎแห่งกรรม อานุภาพแห่งบุญ ยังคงติดตามปกป้อง คุ้มครอง รักษา อยู่ดี เช่น
ก.ในวันหนึ่ง เวลาประมาณ๑๗.๓๐น ข้าพเจ้าพร้อมแม่บ้านได้ขับรถอยู่บนfreeway มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รถติดมากจึงคิดว่า บุตรทั้ง๒คนแม้โตแล้ว เมื่อกลับมาจากโรงเรียนถึงบ้าน คงหิว เราไม่ควรกลับถึงบ้านช้าจนมืด คำ่ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงสังเกตุทั้งด้านหน้า ด้านหลัง ด้านข้าง รอบบริเวณ เพื่อดูว่ามีตำรวจอยู่บริเวณแถวนั้นหรือไม่ เมื่อไม่เห็นตำรวจและเห็นว่าปลอดภัย ข้าพเจ้าจึงขับรถเข้า “carpool”ผ่านเส้นทึบสีเหลือง ซึ่งผิดกฏหมาย เพราะตามกฎหมายแล้ว หากจะขับเข้า “carpool”ต้องขับผ่านเส้นประสีขาว เมื่อข้าพเจ้าขับเข้า “carpool”แล้ว ข้าพเจ้าจึงมองกระจก เห็นด้านหลังระยะห่างพอสมควร มีรถตำรวจวิ่งตามไล่มา ข้าพเจ้ารีบวางใจไว้กลางท้อง ภาวนา “สัมมาอรหัง” แม่บ้านก็พนมมือ บอกให้หลวงปู่ช่วยด้วย เวลาผ่านไปไม่นาน และแล้วเรื่องเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น กล่าวคือตำรวจได้ขับรถออกจาก “freeway” โดยมิได้เปิดสัญญาณไฟแดงกระพริบให้มีเสียงดัง เพื่อให้ข้าพเจ้าออกจาก “freeway” แล้วจ่ายตั๋ว เพื่อให้ข้าพเจ้าไปเสียค่าปรับ แต่ประการใด
ข.ในคืนวันหนี่ง ขณะที่ข้าพเจ้าขับรถ ใกล้จะถึง สถานที่ส่งเอกสารอยู่นั้น มีรถตำรวจ๒คัน เปิดสัญญาณไฟแดงกระพริบเสียงดัง ไล่ตามมา ข้าพเจ้าจึงจอดรถชิดขวาด้านข้าง ตำรวจคันแรกเมื่อเดินมาถึง
ข้าพเจ้าไม่ได้พูดอะไร เพราะสายตาจ้องอยู่ที่เหรียญหลวงปู่วัดปากนำ้ รุ่นปราบมาร แสตนเลส ที่ข้าพเจ้าแขวนไว้หน้ารถ สักครู่ตำรวจจีงถามข้าพเจ้าว่า “คุณมาจากไหน” ข้าพเจ้าตอบว่า “มาจากเมืองไทย” ตำรวจได้พูดอะไรกับข้าพเจ้าบ้าง ข้าพเจ้าจำไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่า มีการโบกมือจากตำรวจคันแรก เป็นสัญญาณให้ตำรวจคันหลังทราบว่า ไม่มีอะไร ให้กลับได้ ตำรวจทั้ง๒คันได้ขับรถออกไป โดยมิได้ขอดูใบขับขี่หรือเอกสารอื่นกับข้าพเจ้าแต่ประการใด
ค.วันนั้น เป็นวันเสาร์(อาทิตย์ต้นเดือน เมืองไทย) มีการบูชาข้าวพระ ที่วัดพระธรรมกายแคลิฟอร์เนีย ข้าพเจ้าเจ้าพร้อมครอบครัว จึงพากันมาร่วมบูญใหญ่ในวันนี้ เนื่องจากออกจากบ้านสาย เกรงว่าจะมาร่วมบุญบูชาข้าวพระไม่ทัน ตลอดทางบางครั้งจึงขับรถในอัตราความเร็วสูงโดยไม่รู้ตัว เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด มีระยะทางช่วงหนึ่ง บนFWY605มีสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว ตะโกนบอกข้าพเจ้าว่า “พ่อ ขับช้าๆหน่อย ตำรวจขับไล่ตามมาแล้ว” ข้าพเจ้ายังไม่ทันชลอความเร็วลง ตำรวจที่ขับมอเตอร์ไซค์มา ก็มาถึงข้าพเจ้า พร้อมโบกมือให้ข้าพเจ้าชลอความเร็วลง เมื่อตำรวจท่านนั้น เห็นข้าพเจ้าชลอความเร็วลงแล้ว ก็ขับรถผ่านคันของข้าพเจ้าไป โดยไม่ได้สั่งให้ข้าพเจ้าจอดรถชิดขวาด้านข้าง แล้วจ่ายตั๋วเพื่อให้ข้าพเจ้าไปชำระค่าปรับตามตั๋วแต่ประการใด
จากข้อ๑ ข้อ๒ และข้อ๓ พอสรุปได้อย่างชัดเจนแล้วว่า
ในข้อ๒.๓.๑ หากไม่มีบุญ แม้ทำความความผิดกฏหมายเพียงเล็กน้อย ก็ต้อง เสียเงิน เสียเวลา เสียประวัติ ทำให้บริษัทประกันคิดเบี้ยประกันเพิ่มขึ้น
ในข้อ๑ข้อ๒.๑ ข้อ๒.๒และข้อ๒.๓.๒ เมื่อมีบุญแล้ว บุญจะช่วยปกป้อง คุ้มครอง รักษา ทั้งชีวิต ร่างกายและทรัพย์สินได้อย่างดี อย่างไรก็ตามเราต้องเคารพกฏหมายและเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม
ในตอนต่อไปอาจมี เรื่องบุญช่วยให้มีอาชีพพิเศษในอเมริกา เรื่องทำบุญโดยไม่รู้ตัว เรื่องบุญ-บาป นรก-สวรค์มีจริงหรือไม่ มีเหตุผลอย่างไร เป็นต้น ทั้งนี้ต้องขอเว้นวรรคการเขียนสักระยะหนึ่งก่อน ขอขอบคุณที่ตามอ่าน
